ﻭﺍﭘﺴﯿﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭ ﺩﻓﺎﻉ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ پیشوای راستین ملی شدن صنعت نفت ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ، ۲۸ ﺁﺫﺭ ۱۳۳۲ و توصیه ایشان به میهن پرستان

ﻭﺍﭘﺴﯿﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭ ﺩﻓﺎﻉ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ پیشوای راستین ملی شدن صنعت نفت ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ، ۲۸ ﺁﺫﺭ ۱۳۳۲ و توصیه ایشان به میهن پرستان
-------------------------------------
ﺁﺭﯼ، ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﻔﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻠﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺴﺎﻁ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻔﻮﺫ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻋﻈﯿﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﺮﭼﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﭘﻨﺠﻪ ﺩﺭ ﭘﻨﺠﻪ ﯼ ﻣﺨﻮﻑ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭﯼ ﻭ ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺩﺭ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻭ ﻣﺎﻟﻢ ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﻮﻓﯿﻖ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺖ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﺴﺎﻁ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﺩﻡ . ﻣﻦ ﻃﯽ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﻭ ﻧﺎﻣﻼﯾﻤﺎﺕ، ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻭ ﺗﻀﯿﯿﻘﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﻠﺖ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﺻﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﯾﻪ ﯼ ﻋﺒﺮﺕ ﻣﺮﺩﺍﻧﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﺗﯿﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺧﺎﻭﺭﻣﯿﺎﻧﻪ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﮔﺴﺴﺘﻦ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻭ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭ ﺑﺮﺁﯾﻨﺪ ...
ﺣﯿﺎﺕ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﯿﺎﺕ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯﯼ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥﻫﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﻧﺴﻞﻫﺎﯼ ﻣﺘﻮﺍﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﻣﻠﺖ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ ﻫﯿﭻ ﺗﺄﺳﻒ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﯾﻘﯿﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ . ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺲ ﻭ ﻋﯿﺎﻥ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﻬﺎﻝ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﻘﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ . ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﺩﯾﺮ ﻭ ﯾﺎ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽﺭﺳﺪ . ﻭﻟﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺣﯿﺎﺕ ﻭ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯﯼ ﯾﮏ ﻣﻠﺖ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﺳﺘﻤﺪﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ … ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﮐﺎﺭ ﻭ ﻃﺮﺯ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺩﺭﺳﯽ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺧﯿﺮ ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﻫﻢﻭﻃﻨﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ، ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺷﯿﺪ ﻭ ﻋﺰﯾﺰ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺗﻮﺩﯾﻊ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻭ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﭘﺮﺍﻓﺘﺨﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍﯼ ﻧﻬﺮﺍﺳﻨﺪ و ﯾﻘﯿﻦ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﯾﺎﺭ ﻭ ﻣﺪﺩﮐﺎﺭ ﺁﻥﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ . ‏»
ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﺪﻕ ﺩﺭ ﻣﺤﮑﻤﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ - ﺟﻠﯿﻞ ﺑﺰﺭﮔﻤﻬﺮ - ﺟﻠﺪ ﺩﻭﻡ - ﺹ ۷۷۸ - ۷۷۹

مصدق نماد اخلاق و آزادگی و انسانیت ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺯﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺵ ﻣﯽﺁﻣﺪ

مصدق نماد اخلاق و آزادگی و انسانیت ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺯﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺵ ﻣﯽﺁﻣﺪ . ﺍﺻﻼ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩ
-----------------------------------
ﻧﺼﺮﺕﺍﻟﻠﻪ ﺧﺎﺯﻧﯽ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﺼﺪﻕ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : ‏« ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺕ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻭ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ . ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺽ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﻣﯽﺧﻮﺭﻡ ﻣﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺽ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﮑﯽ ﺑﻪ ﺗﺮﯾﺎﮎ ﻣﯽﺯﻧﻢ ﻣﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ . ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﮐﻨﺎﻥ ﺩﻓﺘﺮ ﺯﻥ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺻﯿﻐﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺍﻭ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺍﻭﻟﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ ﻫﺴﺘﻢ .
ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ : ﺁﻗﺎﯼ ﺧﺎﺯﻧﯽ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺑﺨﺸﻢ . ﺍﯾﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻪ، ﺛﺎﻧﯿﺎ ﻫﻮﺱ ﺯﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩﻩ، ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﻋﻤﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ، ﺑﺎ ﻓﻘﺮ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽﺍﺵ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺣﺎﻻ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺯﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ؟ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺯﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺵ ﻣﯽﺁﻣﺪ . ﺍﺻﻼ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩ . ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺪﯾﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ . ﮔﻔﺖ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﺣﻘﻮﻗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺪﻫﻨﺪ . ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻭﻟﺶ ﺑﺪﻫﻨﺪ . ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺣﻘﻮﻗﯽﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﻘﻮﻕ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺍﻭﻟﺶ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ.

ﺳﺎﻟﮕﺮﺩ ﺍﻋﻼﻡ کوتاه کردن دست ﺭﻭﺱﻫﺎ ﺍﺯ ﺷﯿﻼﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ

ﺳﺎﻟﮕﺮﺩ ﺍﻋﻼﻡ کوتاه کردن دست ﺭﻭﺱﻫﺎ ﺍﺯ ﺷﯿﻼﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ
----------------------------
ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﺪﻕ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﯾﺮ ﻭﻗﺖ ۲۴ ﮊﺍﻧﻮﯾﻪ ۱۹۵۳ ‏( ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﻬﻤﻦ ۱۳۳۱ ‏) ﺑﻪ ﻣﻠﺖ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﺳﻬﺎ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺷﯿﻼﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﺳﻤﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺧﻠﻊ ﯾﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ . ﺍﻣﺘﯿﺎﺯ ﺷﯿﻼﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ۷۷ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ‏( ﺳﺎﻝ ۱۸۷۶ ﻣﯿﻼﺩﯼ ‏) ﺑﻪ ﺭﻭﺳﻬﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻣﯿﺮﺯﺍ ﺣﺴﯿﻦ ﺧﺎﻥ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ‏[ ﺭﺋﺲ ﺍﻟﻮﺯﺭﺍﺀ ﻭﻗﺖ ‏] ﺩﺭﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺱ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﺳﺘﭙﺎﻥ ﻟﯿﺎﻧﺎﺯﻭﻑ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﻋﯿﻦ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۰۶ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﺀ ﺩﺭﺁﻣﺪﯼ ﺑﺮﺍﺑﺮ ۴۶۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﻃﻼ ﺗﻤﺪﯾﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺳﺎﻝ ۱۹۲۷ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﺿﺎﺷﺎﻩ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﻟﻐﻮ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﺭّﺍﺙ ﻟﯿﺎﻧﺎﺯﻭﻑ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺍﺩﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﻀﺎﺕ ﻭﻃﻦ ﺣُﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﻟﯿﺎﻧﺎﺯﻭﻓﻬﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ! ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺛﻨﺎﺀ ﺩﻭﻟﺖ ﺷﻮﺭﻭﯼ ﮐﻪ ﺍﻣﻼﮎ ﻭ ﮐﻤﭙﺎﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺳﯿﻪ ﺭﺍ ﻣﻠﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﻤﻼ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﮐﻤﭙﺎﻧﯽ ﻟﯿﺎﻧﺎﺯﻭﻓﻬﺎ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺎﺭﻟﻤﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ‏( ﺳﺎﻝ ۱۹۲۷ ‏) ﺷﻮﺭﻭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﻟﯿﺎﻧﺎﺯﻭﻓﻬﺎ ﻭ ﻃﺮﻑ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﺑﺎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﺳﻤﯿﺖ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ۲۵ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺼﺪﻕ ﺷﯿﻼﺕ ﺭﺍ ﻣﻠﯽ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺷﻮﺭﻭﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮﯼ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﺮﺩ .
ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺩﮐﺘﺮ ﻧﻮﺷﯿﺮﻭﺍﻥ ﮐﯿﻬﺎﻧﯽ ﺯﺍﺩ

بیان ﺭﻧﺠﻬﺎ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ

بیان ﺭﻧﺠﻬﺎ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ
---------------------------
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺠﺮﺩ ‏[ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ‏] ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﮐﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﮑﺎﻥ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮ، ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺪ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ . ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﻭﻝ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺰ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﭼﺎﺭﻩ ﺩﺭﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ : ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﺩﻭﺭﻩ ۱۶ ﺗﻘﻨﯿﻨﯿﻪ - ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻔﺖ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻥ - ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﯿﻮﻥ ﻧﻔﺖ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺎﻧﺰﺩﻫﻢ - ﻗﺒﻮﻝ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﻤﻠﮑﺖ - ﺩﻓﺎﻉ ﺩﺭ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮﯼ - ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﻐﺮﺿﺎﻧﻪ ﺩﺍﺧﻠﯽ - ﻏﺎﺋﻠﻪ ﻧﻪ ﺍﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﺘﻬﺎﺭ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺪ ﻏﺎﺋﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭘﯿﺸﺎﻣﺪ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﮐﻨﻢ . ﮐﺎﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮﺩﻡ، ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ .
ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺘﻢ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻭﻗﺎﺗﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻮﺍﺏ ﮐﯿﻔﺮﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺑﺪﻭﯼ ﻭ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻧﻈﺮ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﮐﺮﺩﻡ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺍﻋﻼﻡ ﺭﺍﯼ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺣﺒﺲ ﻣﺠﺮﺩ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩ . ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺷﺨﺺ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺻﺪﻭﺭ ﺭﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﻡ .
ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻭ ﺗﺎﻟﻤﺎﺕ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﺪﻕ - ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺶ ﺍﯾﺮﺝ ﺍﻓﺸﺎﺭ ﺹ ۲۰

محمدﺭﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ در مورد دکتر مصدق

ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ؛ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﮒ ﻣﺼﺪﻕ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺯﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ . ﺩﻭﺳﺘﻢ ﮔﻔﺖ : ﺁﺭﺍﻡ، ﺍﻻﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ .
------------------------
ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ :
“ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺼﺪﻕ ﻧﻮﻋﯽ ﺣُﺐّ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺗﻮﺃﻣﺎﻥ ambivalence ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ . ﮔﺎﻩ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ،ﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ . ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺗﺮﺩﯾﺪ . ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺭﺿﺎ ﺳﯿﺪﺣﺴﯿﻨﯽ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﻧﺒﻮﻝ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣُﺨﺒﺮﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﻧﯿﻞ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﯾﻢ . ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺼﺮﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﮐﯿﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺻﻔﺤﻪ ﯼ ﺍﻭﻝ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﮒ ﻣﺼﺪﻕ ﺭﺍ ﭼﺎﭖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﺼﺪﻕ ﻋﺒﺎﺭﺍﺗﯽ ﮔﻔﺘﻢ : ﮐﻪ ﺧﻮﺏ، ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ … ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺯﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ؛ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ﮐﻪ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺩﺭ ﻋﻤﺮﻡ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺭﺿﺎ ﺳﯿﺪ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ! ﺍﻻﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ . ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ . ﻣﻨﺰﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﯿﺦ ﻫﺎﺩﯼ … ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮐﻼﺳﯽ ﻫﺎﯼ ﻫﻢ ﺷﻬﺮﯼ ﺍﻡ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺎﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺷﻌﺮ “ ﻣﺮﺛﯿﻪ ﯼ ﺩﺭﺧﺖ ” ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩﻡ : ‏»
ﻣﺮﺛﯿﻪ ﯼ ﺩﺭﺧﺖ
ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺭﻭﺯﻧﻪ، ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺻﺒﺢ / ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺗﯿﺮﻩ ﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ
– ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﻋﺒﻮﺱ - / ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ / ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺑﺮﮒ / – ﺍﯾﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺒﺰ -
ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﯿﻢ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺳﺮﻭﺩﺵ ﺭﺍ / ﺩﺭ ﺁﺏ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭ، ﺑﺪﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ :
– ﺩﺭ ﺳﻮﮔﺖ ﺍﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻨﺎﻭﺭ ! / ﺍﯼ ﺁﯾﺖ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﯼ ﺩﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﺯﯾﺴﺘﻦ !
ﻣﺎ ﺭﺍ / ﺣﺘﯽ ﺍﻣﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ .
ﻣﻦ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﯼ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﺎﻍ ﺭﺍ – ﺁﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻃﺮﺍﻭﺕ –
ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ / ﻣﻦ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﺮﻧﻢ ِ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ
– ﺑﯿﺪﺍﺭ ِ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ِ ﺭﻭﯾﺎﻥ ِ ﺭﻭﺩﺑﺎﺭ – / ﺩﺭ ﮔﻞ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﺷﻨﯿﺪﻡ .
ﺩﯾﺪﻧﺪ ﺑﺎﺩﻫﺎ، / ﮐﺎﻥ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﻣﻘﺪﺱ
– ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﮐﻪ ﺷﺒﯽ ﻣﺮﮔﻮﺍﺭﻩ ﺑﻮﺩ – / ﺩﺭ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﺣﺼﺎﺭ ﺗﻮ ﭘﻮﺳﯿﺪ
ﺩﯾﻮﺍﺭ، / ﺩﯾﻮﺍﺭ ِ ﺑﯽ ﮐﺮﺍﻧﯽ ِ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻮ –
ﯾﺎ / ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ِ ﺗﺮﺩﯾﺪﻫﺎﯼ ﻣﻦ / ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﯾﮕﺮ
ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺑﺒﺎﻟﻨﺪ / ﺣﺘﯽ، / ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻗﻤﺮﯾﺎﻥ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ
ﺍﯾﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺮﮒ ﯾﮏ ﮔﻞ ﻧﺮﮔﺲ ﺭﺍ / ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺶ ﺗﺮ / ﺁﻥ ﺳﺎﻥ ﮔﺮﯾﺴﺘﻨﺪ
ﺩﺭ ﺳﻮﮒ ِ ﺳﺎﮐﺖ ِ ﺗﻮ ﺑﻨﺎﻟﻨﺪ .
ﮔﯿﺮﻡ، / ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯﯾﻦ ﺣﺼﺎﺭ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ / ﮔﯿﺮﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﻧﮕﻮﯾﻨﺪ
ﮐﺎﯾﻦ ﻣﻮﺝ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺸﺮﻕ / – ﺑﺮ ﻧﺨﻞ ﻫﺎﯼ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﺻﺤﺮﺍ، ﯾﻤﻦ، ﻋﺪﻥ …
ﯾﺎ ﺁﺏ ﻫﺎﯼ ِ ﺳﺎﺣﻠﯽ ِ ﻧﯿﻞ – / ﺍﺯ ﺑﺨﺸﺶ ِ ﮐﺪﺍﻡ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺳﺖ
ﺍﻣﺎ، / ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺁﯾﻨﻪ / – ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﯿﺮﻩ، ﺗﺎﺭ - / ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ : ﺁﻩ
ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺗﺖ ﺍﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻨﺎﻭﺭ، / ﺍﯼ ﺁﯾﺖ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﯼ ﺩﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﺯﯾﺴﺘﻦ،
ﺑﺎﻟﯿﺪﻥ ﻭ ﺷﮑﻔﺘﻦ، / ﺩﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ،
ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﻭﺍﻧﺪﻥ / ﻣﺎ ﺭﺍ / ﺣﺘﯽ ﺍﻣﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ .
ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ ‏( ﻡ . ﺳﺮﺷﮏ ‏) - ۱۵ ﺍﺳﻔﻨﺪ ۱۳۴۵